Γράφει η Λαογράφος Ντίνα Μήτσου - Παπαλάμπρου
Έτσι και αφήσεις το κουβάρι της τοπικής μας ιστορίας να ξετυλιχτεί απ’ της κορυφές του Ελικώνα θα διασχίσει δρόμους μονοπάτια, αρχαία απομεινάρια, ξωκλήσια και ελαιώνες.
Εκεί που ο μύθος προτιμάει να ξετυλίγει το δικό του πηγαιμό από το βουνό των μουσών και φτάνει στην αρχαία Κορώνεια, στις Αλαλκομενές έως τον Ορχομενό.
Ο χρόνος μπορεί να έχει επέμβει με τον δικό του τρόπο τόσο στην αρχαία ιστορία όσο και τη νεώτερη, σμιλεύοντας την ομορφιά της φύσης σε κάθε του πέρασμα. Την φύση που παίρνει αγκαλιά την ιστορία στα μέρη που έζησαν και έχουν να μας πουν ακόμη περισσότερα.
Έτσι και γω ακολουθώ το κουβάρι της ιστορίας και γράφω σήμερα δύο λόγια για τις Αλαλκομενές και την αρχαία ιστορία του και το τοπωνύμιο Κούμαρη που βρίσκεται στην περιοχή και πιστεύω πως πολλοί λίγοι θα ξέρουν την ιστορία του.
Aλαλκομενές
Οι Αλαλκομενές μολονότι στην αρχαιότητα ήταν πόλη ανοχύρωτη, παρέμενε απόρθητη. Τη σέβονταν όλοι οι Έλληνες και δεν την έθιγαν γιατί πίστευαν πως εκεί έχει γεννηθεί η λαμπρότερη μορφή του δωδεκάθεου, η Αθηνά. Ο Παυσανίας μάλιστα αναφέρει ότι η Αθηνά ανατράφηκε από το Βοιωτό ήρωα Αλαλκομενέα στις όχθες του χείμαρρου της πόλης, του Τρίτωνα. Πολλοί αρχαίοι συγγραφείς μνημονεύουν τις Αλαλκομενές ως πατρίδα της Αθηνάς και πάνω απ’ όλους ο Όμηρος που την αποκαλεί «Αλαλκομένιδα και τριτογένεια».
Στις Αλαλκομενές υπήρχε δάσος από βελανιδιές, σύμφωνα με τις περιγραφές του Παυσανία και στις γιορτές που τελούσαν οι Βοιωτοί προς τιμήν της Αθηνάς έκοβαν ψημένο κρέας και το τοποθετούσαν σε διάφορες βελανιδιές για να δούνε ποιο κοράκι θα το αρπάξει πρώτο και σε ποιο δέντρο θα καθίσει. Τότε έκοβαν τον κορμό του δέντρου, έφτιαχναν ομοίωμα νύφης και το έντυναν με νυφικά πέπλα. Ακολούθως, το φόρτωναν σε άμαξα και το περιέφεραν, θέλοντας να αναπαραστήσουν τη συμφιλίωση της Ήρας με το Δία.
Οι τελευταίες βελανιδιές των Αλαλκομενών βρίσκονταν στο κτήμα Σκουζέ αλλά κόπηκαν το 1940-44.
Θέση Κούμαρη
Η αγροτική περιοχή Κούμαρη αρχίζει από τις σιδηροδρομικές γραμμές των Αλαλκομενών και τελειώνει στον Κηφισσό ποταμό.
Την εποχή που η μισή Ελλάδα, δηλαδή από τη Λαμία και πάνω, ήταν τουρκοκρατούμενη, στις Αλαλκομενές (Μαμούρα) ζούσε ένας μεγαλοκτηματίας που λεγόταν Κούμαρης. Δεν γνωρίζουμε τον τόπο καταγωγής του, αλλά ξέρουμε με βεβαιότητα ότι είχε πολύ κόσμο στη δούλεψη του.
Το σπίτι του βρισκόταν στις Αλαλκομενές και ήταν στην άκρη του χωριού. Ο Κούμαρης είχε ένα μοναχογιό με κλονισμένη υγεία. Παρ’ όλα αυτά, τον αρραβώνιασε με μια κοπέλα από τον Άγιο Δημήτριο, που είχε το επώνυμο Μαράντου (το όνομα της δεν μας είναι γνωστό). Ένα βράδυ του Ιουλίου, καθώς η οικογένεια Κούμαρη ολοκλήρωνε το βραδινό της φαγητό, στην αυλή του σπιτιού, την ώρα που οι υπηρέτριες σέρβιραν πεπόνι, το αρραβωνιασμένο παλικάρι τους δέχτηκε ένα βόλι στο στήθος και έπεσε νεκρό. Ο δολοφόνος χάθηκε στο σκοτάδι, δεν αποκαλύφθηκε και δεν συνελήφθη ποτέ.
Η κοπέλα έφυγε με έναν μάστορα (έτσι τον φώναζαν) που είχε έρθει από τα μέρη της «Τουρκιάς», τη Λαμία (έτσι χαρακτήριζαν τις περιοχές που ήταν σκλαβωμένες ακόμη από τους Τούρκους). Αφού έφυγε με την κοπέλα προς άγνωστη κατεύθυνση, οι υποψίες έπεσαν επάνω στο ζευγάρι.
Ο Κούμαρης έδινε τη μισή του περιουσία για να βρεθεί ο δολοφόνος του παιδιού του. Ο οποίος δεν βρέθηκε ποτέ επισήμως με αποδείξεις. Έτσι ο Κούμαρης εγκατέλειψε την περιοχή και έκτοτε δεν ακούστηκε τίποτα γι’ αυτόν.
Αυτή είναι η ιστορία από τα κουμαρέϊκα, όπως λεγόταν σήμερα, τα οποία το 1835 ήταν ένας μικρός οικισμός με 19 κατοίκους.
