Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΑΧΗ

Του Κλέαρχου Καλογήρου

Από σήμερα Σάββατο 7 Νοεμβρίου που γράφονται αυτές οι γραμμές, ξεκινάει το νέο «λοκ ντάουν» για να αντιμετωπίσουμε την μεγάλη εξάπλωση και διασπορά του Κορωνοϊού στην χώρα μας.

Είναι το δεύτερο κατά σειράν, λίγους μήνες μετά την επιβολή του πρώτου, που κατά γενική ομολογία είχε μεγάλη επιτυχία, λόγω της υπέρμετρης αυτοπειθαρχίας και αυτοσυγκράτησης που επιδείξαμε καθένας χωριστά και όλοι μαζί σαν λαός και ευχόμαστε ολόψυχα και αυτό να έχει την ίδια επιτυχία με το προηγούμενο.

Είμαστε αισιόδοξοι, όμως οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η ψυχή μας αυτήν την στιγμή είναι βαρειά και ανήσυχη.

Κι αυτό οφείλεται στο ότι αντιλαμβανόμαστε ότι τα πράγματα έχουν προχωρήσει και μάλιστα αρκετά, χωρίς να μας ρωτήσουν.

Την πρώτη φορά, πριν λίγους μήνες, ξεκινήσαμε από σχεδόν μηδενική βάση.

Τώρα όμως όχι.

Γιατί και πολλά κρούσματα έχουμε και το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το ΕΣΥ, ασφυκτιά μπροστά στην καινούργια πραγματικότητα.

Κυκλοφορώ και...

Γράφει η Μαρίνα Αντωνάτου

V Εναρμονίζομαι με το θέμα των ημερών: συγκεντρώσεις κλπ για την επέτειο του Πολυτεχνείου. «Απαγορεύονται», είπε η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη. «Τι μας λες;» είπαν οι άλλοι. Είπαν πολλά, ανάκατα και αλλοπρόσαλλα. Τι ακούσαμε, οι πολίτες! Είπα, λοιπόν, να συγκεντρώσω δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών ή κομμάτων, να τις καταγράψω. Έτσι, για την Ιστορία. 

Παύλος Φύσσας, Ο γιος της Άνοιξης

 Γ. Μπίμης: Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στον αδικοχαμένο αντιφασίστα

Στις 18 του Σεπτέμβρη 2013 δολοφονήθηκε ο μουσικός αντιφασίστας Παύλος Φύσσας. Εκείνη την εποχή ο ποιητής και συνεργάτης της Κατιούσα Γιώργος Μπίμης (Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών - Εκπαιδευτικός) έγραψε λίγους στίχους γι' αυτό το γεγονός κι ο μουσικός Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης έγραψε μουσική πάνω σ' αυτούς τους στίχους...

Ο γιος της Άνοιξης

Ήσουνα ο γιος της άνοιξης κι αρχάγγελος

του Απρίλη

και φυλαχτό σου κρέμασα

μια Κυριακή το δείλη….

Νιότη λιτή κι απέριττη, μ’ οράματα

και πάθος,

ποιος ρήγας σου ‘δειξε το φως

ποια μάγισσα το λάθος…

Η κάβα μου

Στίχοι του Δημήτρη Αποστόλου  

Πάει ο νους στο παρελθόν

στης ζήσης μου το διάβα

εις στις σοδειές των χρόνων μου

που μοιάζουν συλλογές κρασιών

σ' αραχνιασμένη κάβα.

Πολλές χρονιές καλό κρασί

το 'πινα και μεθούσα

με απολαύσεις και χαρές

υγεία και πληρότητα

κι είχα ό,τι ποθούσα.

Δεν ήταν όμως τα κρασιά

όλα τα χρόνια ίδια

κάποια ήτανε άνοστα

μου φέρναν πονοκέφαλο

τα έπινα σαν ξίδια.

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

 Γράφει η Λαογράφος Ντίνα Μήτσου - Παπαλάμπρου

« Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα και απλά» 

 

  Έτσι ονειρεύτηκε την καθημερινότητα μας ο Γιάννης Ρίτσος. Αλλά ούτε μάθαμε ούτε θα μάθουμε « να καταλαβαινόμαστε τώρα». 

Γιατί αν καταλαβαινόμασταν θα ξέραμε « τι θέλει να πει ο ποιητής». 

  Τα σημεία των καιρών θέλουν σε κάθε περίπτωση να αμαυρώνουν μορφές ηρωικές που έδωσαν τα πάντα για την Ελλάδα και δεν εισέπραξαν τίποτα. 

Αυτές τις μέρες είναι οι εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο. 

Ειπώθηκαν πολλά άλλα αληθινά και άλλα διαστρεβλωμένα. 

Έτσι και εγώ νοερά θα κάνω ένα περίπατο σε δρόμους ιστορικούς και θα ακούσω το κάλεσμα του Μακρυγιάννη για μια σύναξη ηρώων στο κέντρο της Αθήνας με προορισμό τον Παρθενώνα για ιερό προσκύνημα.  

  Σ’ αυτό το κάλεσμα ανταποκρίθηκαν όλοι. 

Σε λευκά άλογα πρώτοι φτάνουν οι νέοι, ωραίοι καβαλάρηδες από τη ζωφόρο του Παρθενώνα. 

Συνεχίζουν οι οπλίτες της βορειοανατολικής Αττικής και Βοιωτίας.