Η κυβέρνηση οφείλει να καταλάβει ότι η επάρκεια διδακτικού προσωπικού είναι επένδυση και όχι κόστος
Δεν έχει υπάρξει κυβέρνηση τα τελευταία τριάντα χρόνια που να μην υπογράμμισε την ανάγκη να ενισχυθεί η εκπαίδευση. Που δεν επανέλαβε πόσο σημαντική είναι η επένδυση στην παιδεία. Που δεν δεσμεύτηκε ότι την επόμενη χρονιά θα ξεκινήσουν τα σχολεία χωρίς κανένα κενό.
Παρ’ όλα αυτά στα σχολεία εξακολουθούν να υπάρχουν κενά. Να λείπει δηλαδή το αναγκαίο διδακτικό προσωπικό ώστε να λειτουργήσουν.
Αυτό συνέβη και φέτος.
Με αποτέλεσμα οι συνδικαλιστικοί σύλλογοι των εκπαιδευτικών όπως και οι σύλλογοι γονέων να καταγγέλλουν για παράδειγμα ότι στην Α΄ Διεύθυνση Αθηνών τα κενά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση να φτάνουν τα 700.
Και ποια είναι η απάντηση; Οι συμπτύξεις τμημάτων, που όμως έχουν ως αποτέλεσμα να φτιάχνονται τμήματα μεγάλα κάτι που θεωρείται προβληματικό από παιδαγωγική άποψη, οι διαγραφές μαθητών από την ολοήμερη λειτουργία, που δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στις οικογένειές τους ή οι περικοπές στην παράλληλη στήριξη και την Ειδική Αγωγή, δηλαδή περικοπές σε αναγκαίες πλευρές της συνολικής λειτουργίας των σχολείων.
Ουσιαστικά, μια προσπάθεια τεχνητής μείωσης των αναγκών σε προσωπικό, που όμως σημαίνει ταυτόχρονα και υποβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου που προσφέρει το δημόσιο σχολείο.
Δηλαδή, σε μια περίοδο που θεωρούμε την εκπαίδευση, τις αυξημένες δεξιότητες και τη σωστή κατάρτιση κλειδί όχι μόνο για να έχουν οι νέοι ένα καλύτερο μέλλον, αλλά και για την οικονομική ανάπτυξη, το δημόσιο σχολείο εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται με όρους κόστους – που πρέπει με κάθε τρόπο να περιοριστεί.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν αποφασίζουν οι σύλλογοι των εκπαιδευτικών και οι σύλλογοι των γονέων να πάνε να διαμαρτυρηθούν αυτό που συναντούν δεν είναι ανταπόκριση στα αιτήματά τους, αλλά τα ΜΑΤ που τους ρίχνουν χημικά, παρότι μεταξύ των συγκεντρωμένων ήταν ακόμη και παιδιά. Εκτός και αν θεωρείται ότι πρέπει και τα παιδιά να μαθαίνουν από μικρά στο πώς η εξουσία αντιμετωπίζει τη διαμαρτυρία…
Όπως και να το δει κανείς ο συμβολισμός είναι κάπως βαρύς: αστυνομικοί να πάνε εκεί και να κάνουν χρήση χημικών υπάρχουν, γιατί δεν μπορούν να βρεθούν και εκπαιδευτικοί για να καλύψουν τα κενά στα σχολεία;
Εάν μπορούν να περισσεύουν αστυνομικοί για να παρεμποδίσουν μια δίκαιη διαμαρτυρία, γιατί δεν μπορούν να βρεθούν και εκπαιδευτικοί να πάνε στα σχολεία; Και σε τελική ανάλυση τι προκρίνουμε ως κοινωνία; Να υποβαθμίζουμε την παιδεία, άρα να ενισχύουμε όλες τις μορφές κοινωνικής παθογένειας και άρα όντως να χρειαζόμαστε και την αστυνομία ή μήπως να ενισχύσουμε την παιδεία ώστε «στο τέλος της ημέρας» να χρειαζόμαστε και λιγότερους αστυνομικούς;
Γνωρίζω την επιχειρηματολογία της κυβερνητικής πλευράς. Συγκριτικά με άλλους τομείς στην εκπαίδευση γίνονται περισσότεροι διορισμοί, εξακολουθούν να υπάρχουν δημοσιονομικοί περιορισμοί, πρέπει να καλυφθούν και ανάγκες άλλων υπουργείων, και αναγκαστικά πρέπει να εξοικονομηθούν θέσεις εργασίας στα σχολεία.
Βεβαίως, σε άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης η προσπάθεια περιορισμού του κόστους λειτουργεί ως τρόπος για να διαμορφωθεί αγορά για την ιδιωτική εκπαίδευση. Τα περιφερειακά πανεπιστήμια δυσκολεύονται να βρουν χρηματοδότηση για φοιτητικές εστίες ώστε να μην επιφορτίζονται οι γονείς το κόστος για τη διαμονή των φοιτητών, όμως την ίδια ώρα τα ιδιωτικά σουπερμάρκετ πτυχίων αυτό που διαφημίζουν είναι «με τα ίδια λεφτά που θα σπούδαζες το παιδί σου στην επαρχία, εδώ θα του δώσουμε πτυχίο και μάλιστα σε σχολή ‘υψηλής ζήτησης’». Δυσκολεύεται κανείς να μην κάνει τον συνειρμό.
Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα είναι να αποφασίσουμε ποιες προτεραιότητες έχουμε. Εάν η προτεραιότητά μας είναι ένα δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα που να προσφέρει ολοένα και πιο αναβαθμισμένο και ποιοτικό έργο σε όλες τις βαθμίδες, ως μοχλό ανάπτυξης, κοινωνικής συνοχής και προόδου, τότε είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε ούτε τους εκπαιδευτικούς ούτε τους συλλόγους γονέων ως «ταραξίες» ή «εχθρούς του κράτους» – όπως ακριβώς δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε έτσι τους γιατρούς και τους νοσηλευτές του δημόσιου συστήματος υγείας, που επίσης έχουν δει ουκ ολίγες φορές τα ΜΑΤ απέναντί τους όταν διαμαρτύρονται για την κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία.
Εκτός και εάν πιστεύουμε ότι «όλα θα τα λύσει η αγορά». Μόνο που αυτό σημαίνει ότι «θα λυθούν μόνο για εκείνους που η τσέπη τους αντέχει».
in.gr
