Γράφει η Λαογράφος Ντίνα Μήτσου - Παπαλάμπρου
Οι ιστορίες του Ελληνικού λαού που ως βρισομάνα ξεδιψάει το έθνος μας από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα μας δείχνουν παραδείγματα και διδάγματα.
Μέχρι το 1912 τα χωριά του Δήμου Κορωνείας τα διοικούσαν τρείς-τέσσερις γέροντες, οι οποίοι ονομάζονταν « Γερουσία του χωριού ».
Ο πρόεδρος της γερουσίας ονομάζονταν «πρωτόγερος».
Τα πρόσωπα αυτά ψηφίζονταν και εκλέγονταν από το χωριό στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας με ανάταση της χειρός.
Από το 1914 και μετά έγινε η σύσταση Δήμων και Κοινοτήτων.
Εκτός από τους γέροντες, που αποτελούσαν το τοπικό συμβούλιο, ο Δήμαρχος διόριζε και έναν πάρεδρο που εκπροσωπούσε το Δήμαρχο.
Ο πάρεδρος δεν ήταν μόνιμος, αλλά διοριζόταν από τον εκάστοτε Δήμαρχο.
Η «Γερουσία» ήταν «ισόβιος» και μόνο όταν πέθαινε ένας γέροντας τον αντικαθιστούσε άλλος, τον οποίο ψήφιζαν οι κάτοικοι του χωριού.
Η Γερουσία είχε λοιπόν σαν αρμοδιότητες τον καθορισμό του χρόνου για τη σπορά, το θερισμό, τον τρύγο, το πότισμα των αγρών, τη βοσκή των λιβαδιών.
Επίσης καθόριζε την αμοιβή του δασκάλου για τις περιπτώσεις που δεν υπήρχε δάσκαλος διορισμένος από το κράτος.