Γράφει η Μαρίνα Αντωνάτου
V Πιστεύω ότι σήμερα θα έπρεπε να πούμε μόνο γιορταστικά πράγματα. Έλα, όμως, που η κατάσταση δεν μ’ αφήνει! Τα Χριστούγεννα σκέφτομαι κι εγώ, αλλά όχι όπως τα βλέπω να ετοιμάζονται. Στα πάντα της τηλεόρασης, αυτής που μας ενώνει με όλον τον έξω κόσμο, σε ειδήσεις και άλλες εκπομπές, προβάλλουν πράγματα που αισθάνομαι να με προσβάλουν. Πώς θα κάνουμε ρεβεγιόν (!), τι θα φάμε και τι θα πιούμε, πόσοι θα μαζευτούμε, θα έχουμε πάρει καινούργια ρούχα και παπούτσια, τι θα δείξουν τα κανάλια για να μας διασκεδάσουν… σταματάω εδώ να πω κάτι περισσότερο πάνω σ’ αυτό.
V Κατανοώ την ανάγκη του κόσμου να ξεφύγει από τη μαυρίλα των καιρών. Συμφωνώ να υπάρξουν στην τηλεόραση προγράμματα που θα διώξουν λίγο από τη σκέψη μας την αρρώστια. Όχι, όμως, και γλέντια! Στα διαφημιστικά φιλμάκια δείχνουν αστραφτερές εμφανίσεις, φωταγωγημένες πίστες, χορευτικές μουσικές και κουνήματα, σαν μπουζουξίδικα ένα πράμα… Ένα λεπτό, παιδιά!
Είπαμε να ξεδώσουμε, όχι να ξεφαντώσουμε. Είπαμε να ξεχαστούμε λίγο, όχι να ξεχάσουμε τι συμβαίνει. Ζούμε σε καιρούς παγκόσμιας θλίψης. Τόσοι άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα, τόσοι συγγενείς τους πενθούν… τόσοι νοσηλεύονται και ίσως χαθούν, οι επιστήμονες ανησυχούν, τόσοι γονείς αγωνιούν για τα παιδιά τους που ζουν μακριά, όλοι κινδυνεύουμε να νοσήσουμε, πολλοί είναι άνεργοι, κάποιοι είναι χωρίς σπίτι και χωρίς φαγητό…
Μπροστά σ’ όλα αυτά, μέσα σ’ όλα αυτά, εμείς να γλεντάμε; Με τι καρδιά; «Αντίδραση στην πανδημία, ν’ ανέβει το ηθικό του κόσμου», λένε. Με τέτοιο τρόπο, μέχρι χυδαιότητας χαρούμενο και αστόχαστο; Εμένα μου μοιάζει ένα άτοπο τρα-λα-λα στερούμενο ήθους. Εμένα κάτι με βαραίνει. Μια λύπη; Ένας θυμός; Πιο πολύ λύπη είναι.
V Ξέρω: «Μα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για όλους τους πονεμένους κλπ». Ναι. Μπορούμε, όμως, να σεβόμαστε.
V Θυμάμαι τα σοφά που ξεχνάμε: «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν» - «Εδώ ο κόσμος χάνεται και η γριά χτενίζεται».
V Συμφωνώ με τον καθηγητή Ηλ.Μόσιαλο: Χριστούγεννα με την οικογένειά μας, όσοι είμαστε κάθε μέρα. Αν υπάρχει ένας μόνος, γιαγιά ή παππούς, τον καλούμε μαζί μας και τέλος. Ναι, αυτόν τον άνθρωπο να καλέσουμε, τον έρημο, αυτός έχει ανάγκη για συντροφιά.
Οι άλλοι, όσο αγαπητοί, θα είναι μια χαρά με τις δικές τους οικογένειες. Με τόσα μέσα επικοινωνίας, η αγάπη μας θα τους φτάσει κι από μακριά – κι αυτό είναι το μόνο σημαντικό. Όσο για κίνδυνο, για πείτε, ο παππούς θα μας βλάψει, οι κουμπάροι όχι;
V Εύχομαι υγεία και ανοιχτή καρδιά. Και σεις, ηλικιωμένα ζευγάρια, να είστε καλά στο σπίτι σας. Αφού είστε δύο, δεν είστε μόνοι.
V Χαιρετώ όλους εσάς, τους φίλους μου.
