Γνωμικός Λόγος

Γράφει ο Πρόεδρος του Μορφωτικού Συλλόγου Λεβαδείας Γιώργος  Κωσταγιάννης

"Τα αποφθέγματα είναι σύντομος δρόμος προς την πολλή γνώση". ΓΟΥΝΤ

Ακολουθώντας το γνωμικό λόγο, βυθίζεσαι στην Ελληνική Φιλοσοφική σκέψη, στους μαιανδρικούς λόγους των γνωμικών και αποφθεγμάτων των Αρχαίων Ελλήνων και των μεγάλων ανδρών, που γεφυρώνονται με τις παραδόσεις μας, με τις δοξασίες μας, τα ήθη, έθιμα, τις ρήσεις, τις παροιμίες, τα αινίγματα και όλα τα λαογραφικά-λαολογικά στοιχεία, που αναφέρονται στις πράξεις των ανθρώπων, απο το “Κανίσκι” του Δ. Ν. Παπαδημητρίου.

Τα γνωμικά, οι παροιμίες, τα αινίγματα με τις εμπειρικές αναφορές είναι δείκτες  πορείας των ανθρώπων,  που με την βραχυολογία και το γλυπτό λόγο, αποτελούν την πεμπτουσία της σκέψης και εκδηλώνουν την ηγεμονία της λογικής. 

Οι εμπειρικές ακροβασίες του Γνωμικού λόγου και οι φιλοσοφικές σκέψεις, αποτελούν τον σεισμογράφο του νου και τον πνευματικό -εκπολιτιστικό οδοδείχτη της ζωής μας. Θεωρούμε την καταγραφή και τη μνημόνευση των Γνωμικών Λόγων, ωφέλιμη και αναγκαία στους παιδευτικούς προσανατολισμούς μας και τους παραθέτουμε:

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

Του Κλέαρχου Καλογήρου

Η ηρωικότερη και ευγενέστερη μορφή του αγώνα που έδωσαν οι Έλληνες στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα, για την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας, ήταν αναμφισβήτητα ο Έλληνας ευπατρίδης Παύλος Μελάς.

Εκείνο που συγκινεί ιδιαίτερα και εντυπωσιάζει, είναι το ότι για να διεξάγει αυτόν τον αγώνα, άφησε πίσω του πλούτη και δόξα, γιατί ήταν γόνος ευπόρου οικογενείας και το σημαντικότερο είχε μια νεαρή και άριστη σύζυγο και δύο μικρά παιδιά και το κορυφαίο όλων, σφράγισε με την ίδια του την ζωή και την θυσία του τον αγώνα του, αφού φονεύθηκε σε μάχη νέος, νεότατος μόλις 34 χρόνων.

Ο Παύλος Μελάς γεννήθηκε στην Μασσαλία το 1870.

Ήταν ο δευτερότοκος γιός του Μιχαήλ Μελά.

Το 1886 εισήλθε στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από όπου αποφοίτησε το 1891 με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πυροβολικού.

“Πρωινό άστρο και άλλα ποιήματα”

Το 7ο Βιβλίο του ποιητή και συγγραφέα Γιώργου Δ. Μπίμη (Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών - Εκπαιδευτικός) που μόλις εκδόθηκε, είναι μια ποιητική συλλογή που έχει τίτλο: “Πρωινό άστρο και άλλα ποιήματα''.

Παραθέτουμε ένα μικρό δείγμα:

Χλωμό φεγγάρι

Πώς να κόψω τ’ όνειρο στη μέση,

που να βρω καρδιά να πορευτώ,

μάγισσες σειρήνες μ’ έχουν δέσει

μ’ ένα πάθος τόσο λατρευτό…

Υγρές πολιτείες

Στίχοι Θανάσης Ανάγνου

Ακονισμένες οι λέξεις

που χρησιμοποιείς

Ξυράφι κόβουν

Φλέβες του μυαλού

αιμορραγούν

Τον ήχο τους θυμάμαι 

ν΄  ακούσω μπορούσα

Τα χείλη σου να διαβάσω

προσπαθούσα

Αγιά Σοφιά

Στίχοι του Δημήτρη Αποστόλου

Αγια-Σοφιά, Αγια-Σοφιά

σπαράζει η καρδιά μας

που Τούρκοι τώρα χαίρονται

τα έργα τα δικά μας.

Του Βυζαντίου ήσουνα

καύχημα, φως, καμάρι

έργο Ιουστινιανού

που μας το έχουν πάρει.

Κυκλοφορώ και

Γράφει η ΜΑΡΙΝΑ ΑΝΤΩΝΑΤΟΥ

V Φημίζομαι για τη μνήμη μου, γενικώς. Αυτή τη φορά, όμως, δεν! Αδυνατώ να τα συγκρατήσω. Για τα μέτρα, λέω. Τα καινούργια, αυτά που ανακοινώθηκαν για τον Νοέμβριο. Πέρα από τις λεπτομέρειες, είναι πλέον και τα χρώματα, αυτά στον χάρτη, που ήταν για λίγο τέσσερα και τώρα έγιναν μόνο δύο... κι αυτά όχι σταθερά... πόσα να συγκρατήσει κανείς; Έπειτα, λέω, για ποιο λόγο να προσπαθώ να τα θυμάμαι όλα αυτά; Με μία κίνηση στο κινητό, κινούμαι σύμφωνα με τους κανόνες. Και κρατάω τη μνήμη μου για άλλα. Δόξα τω Θεώ, έχω υπέροχα πράγματα να θυμάμαι, όλα όσα έχω ζήσει και θέλω να θυμάμαι. Αυτά που ζούμε τώρα, εύχομαι να μπορέσουμε να τα ξεχάσουμε. Κάποια στιγμή.

V Δράττομαι της ευκαιρίας - αφού ανέφερα μια μελλοντική καλή προοπτική -  και σας λέω ότι έχω ήδη αρχίσει πρόβες για την παράσταση που ετοιμάζουμε. Για πότε; Για όποτε! Τον επόμενο Ιούνιο, γιατί όχι; Στη θεατρική μας ομάδα είμαστε πια φίλοι που συναντιόμαστε για να ονειρευτούμε. Ε, ναι, εκτός από τον κορονο-ιό, υπάρχει και η ψυχή μας!

V Ποτίζω αυτή την ψυχή, τη δική μου, διαβάζοντας. Κι επειδή είμαι άνθρωπος που μοιράζεται το καλό, σας στέλνω κάτι που θα σας αρέσει. Πού το ξέρω; Αφού διαβάζετε αυτά τα εβδομαδιαία κείμενα, δεν σημαίνει και ότι σας αρέσουν αυτά που γράφω; Πιστεύω πως ναι. Γι αυτό, παρακαλώ, δείτε αυτό: “ Δεν επιτρέπεται να λύνουμε αυτά που μας έδεσαν με τη θαλπωρή. Ό,τι κάποτε ήρθε και μας βρήκε κι άξιζε, πρέπει με κάθε θυσία να το συντηρούμε. Η ζωή είναι μικρή, είναι δύσκολη και στραπατσαρισμένη κι οι αληθινοί δεσμοί είναι δωρεές ακριβές που δεν επιτρέπεται να περιφρονούμε.”   (Μ.Βαμβουνάκη, Τανγκό μες στον καθρέφτη) - Πάντα είχα μια παρόμοια σκέψη. Τώρα που γερνώ, είναι πεποίθηση. 

Ανεμώνες και κυκλάμινα

Γράφει η Λαογράφος Ντίνα Μήτσου - Παπαλάμπρου

Σήμερα θα ασχοληθώ με κάτι διαφορετικό πέρα από τον κορονοϊό, διότι έχω μάθει στη ζωή μου να πειθαρχώ, να ακούω τους επιστήμονες και να σέβομαι τους γύρω μου. Θα ασχοληθώ με κάτι που θεωρώ αυτονόητο και μπαίνω στο θέμα.  

 Φτάσαμε σχεδόν στο τέλος του Οκτωβρίου, ο καιρός γλυκός φθινοπωρινός που παρά την καλοκαιρία του σου φέρνει θλίψη για την αποχώρηση του καλοκαιριού. Μια μέρα ηλιόλουστη έκανα τη βόλτα μου στον κήπο του σπιτιού μου και με έκπληξη είδα ότι η άσπρη πασχαλιά που ανθίζει τον Απρίλη, έχει ανθίσει μέσα στην καρδιά του Φθινοπώρου. Δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό και έκοψα μερικά κλωνάρια και στόλισα τα βάζα μου. 

 Πραγματικά ήταν πολύ όμορφη νότα στο χειμωνιάτικο διάκοσμο του σπιτιού. Αλλά από την άλλη μου φάνηκε αταίριαστη. Καλύτερα θα μου άρεσαν τα χρυσάνθεμα, διότι είναι της εποχής και ταιριάζουν με την αισθητική μου που ομολογώ είναι δύσκολη. Πάνω σ’ αυτά έκανα όπως πάντα μερικές σκέψεις για το πόσα πράγματα έχουν μπει στη ζωή μας που δεν μας ταιριάζουν και μας έχουν βγάλει από τον πραγματικό σκοπό της ζωής. Έτσι σαν κραυγή αγωνίας, θα σας αναφέρω από αυτά μερικά «πράγματα» που μας πέσανε πολύ βαριά και ας φαίνονται ότι καλυτερέψανε τη ζωή μας. Ας δούμε λοιπόν τι κερδίζουμε και τι χάνουμε.