Το 7ο Βιβλίο του ποιητή και συγγραφέα Γιώργου Δ. Μπίμη (Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών - Εκπαιδευτικός) που μόλις εκδόθηκε, είναι μια ποιητική συλλογή που έχει τίτλο: “Πρωινό άστρο και άλλα ποιήματα''.
Παραθέτουμε ένα μικρό δείγμα:
Χλωμό φεγγάρι
Πώς να κόψω τ’ όνειρο στη μέση,
που να βρω καρδιά να πορευτώ,
μάγισσες σειρήνες μ’ έχουν δέσει
μ’ ένα πάθος τόσο λατρευτό…
Στίχοι Θανάσης Ανάγνου
Ακονισμένες οι λέξεις
που χρησιμοποιείς
Ξυράφι κόβουν
Φλέβες του μυαλού
αιμορραγούν
Τον ήχο τους θυμάμαι
ν΄ ακούσω μπορούσα
Τα χείλη σου να διαβάσω
προσπαθούσα
Στίχοι του Δημήτρη Αποστόλου
Αγια-Σοφιά, Αγια-Σοφιά
σπαράζει η καρδιά μας
που Τούρκοι τώρα χαίρονται
τα έργα τα δικά μας.
Του Βυζαντίου ήσουνα
καύχημα, φως, καμάρι
έργο Ιουστινιανού
που μας το έχουν πάρει.
Γράφει η ΜΑΡΙΝΑ ΑΝΤΩΝΑΤΟΥ
V Φημίζομαι για τη μνήμη μου, γενικώς. Αυτή τη φορά, όμως, δεν! Αδυνατώ να τα συγκρατήσω. Για τα μέτρα, λέω. Τα καινούργια, αυτά που ανακοινώθηκαν για τον Νοέμβριο. Πέρα από τις λεπτομέρειες, είναι πλέον και τα χρώματα, αυτά στον χάρτη, που ήταν για λίγο τέσσερα και τώρα έγιναν μόνο δύο... κι αυτά όχι σταθερά... πόσα να συγκρατήσει κανείς; Έπειτα, λέω, για ποιο λόγο να προσπαθώ να τα θυμάμαι όλα αυτά; Με μία κίνηση στο κινητό, κινούμαι σύμφωνα με τους κανόνες. Και κρατάω τη μνήμη μου για άλλα. Δόξα τω Θεώ, έχω υπέροχα πράγματα να θυμάμαι, όλα όσα έχω ζήσει και θέλω να θυμάμαι. Αυτά που ζούμε τώρα, εύχομαι να μπορέσουμε να τα ξεχάσουμε. Κάποια στιγμή.
V Δράττομαι της ευκαιρίας - αφού ανέφερα μια μελλοντική καλή προοπτική - και σας λέω ότι έχω ήδη αρχίσει πρόβες για την παράσταση που ετοιμάζουμε. Για πότε; Για όποτε! Τον επόμενο Ιούνιο, γιατί όχι; Στη θεατρική μας ομάδα είμαστε πια φίλοι που συναντιόμαστε για να ονειρευτούμε. Ε, ναι, εκτός από τον κορονο-ιό, υπάρχει και η ψυχή μας!
V Ποτίζω αυτή την ψυχή, τη δική μου, διαβάζοντας. Κι επειδή είμαι άνθρωπος που μοιράζεται το καλό, σας στέλνω κάτι που θα σας αρέσει. Πού το ξέρω; Αφού διαβάζετε αυτά τα εβδομαδιαία κείμενα, δεν σημαίνει και ότι σας αρέσουν αυτά που γράφω; Πιστεύω πως ναι. Γι αυτό, παρακαλώ, δείτε αυτό: “ Δεν επιτρέπεται να λύνουμε αυτά που μας έδεσαν με τη θαλπωρή. Ό,τι κάποτε ήρθε και μας βρήκε κι άξιζε, πρέπει με κάθε θυσία να το συντηρούμε. Η ζωή είναι μικρή, είναι δύσκολη και στραπατσαρισμένη κι οι αληθινοί δεσμοί είναι δωρεές ακριβές που δεν επιτρέπεται να περιφρονούμε.” (Μ.Βαμβουνάκη, Τανγκό μες στον καθρέφτη) - Πάντα είχα μια παρόμοια σκέψη. Τώρα που γερνώ, είναι πεποίθηση.
Γράφει η Λαογράφος Ντίνα Μήτσου - Παπαλάμπρου
Σήμερα θα ασχοληθώ με κάτι διαφορετικό πέρα από τον κορονοϊό, διότι έχω μάθει στη ζωή μου να πειθαρχώ, να ακούω τους επιστήμονες και να σέβομαι τους γύρω μου. Θα ασχοληθώ με κάτι που θεωρώ αυτονόητο και μπαίνω στο θέμα.
Φτάσαμε σχεδόν στο τέλος του Οκτωβρίου, ο καιρός γλυκός φθινοπωρινός που παρά την καλοκαιρία του σου φέρνει θλίψη για την αποχώρηση του καλοκαιριού. Μια μέρα ηλιόλουστη έκανα τη βόλτα μου στον κήπο του σπιτιού μου και με έκπληξη είδα ότι η άσπρη πασχαλιά που ανθίζει τον Απρίλη, έχει ανθίσει μέσα στην καρδιά του Φθινοπώρου. Δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό και έκοψα μερικά κλωνάρια και στόλισα τα βάζα μου.
Πραγματικά ήταν πολύ όμορφη νότα στο χειμωνιάτικο διάκοσμο του σπιτιού. Αλλά από την άλλη μου φάνηκε αταίριαστη. Καλύτερα θα μου άρεσαν τα χρυσάνθεμα, διότι είναι της εποχής και ταιριάζουν με την αισθητική μου που ομολογώ είναι δύσκολη. Πάνω σ’ αυτά έκανα όπως πάντα μερικές σκέψεις για το πόσα πράγματα έχουν μπει στη ζωή μας που δεν μας ταιριάζουν και μας έχουν βγάλει από τον πραγματικό σκοπό της ζωής. Έτσι σαν κραυγή αγωνίας, θα σας αναφέρω από αυτά μερικά «πράγματα» που μας πέσανε πολύ βαριά και ας φαίνονται ότι καλυτερέψανε τη ζωή μας. Ας δούμε λοιπόν τι κερδίζουμε και τι χάνουμε.