Γράφει η Μαρίνα Αντωνάτου
V Τσακώνομαι. Είναι καιρός τώρα που το έχω αποφασίσει: θα τσακώνομαι με όποιον δεν τηρεί τα μέτρα προστασίας και βάζει σε κίνδυνο τους γύρω του, ακόμα και όταν δεν με αφορά προσωπικά. Ιδού πώς.
V Αρχίζω με μία απλή παρατήρηση, υπό τύπον ερώτησης. "Δεν θα έπρεπε να φοράτε τη μάσκα σας;" ή "Σταθείτε σε απόσταση ο ένας απ' τον άλλο στην ουρά, δεν θα φύγει το ΑΤΜ, εκεί θα είναι!" και άλλα παρόμοια. Συνήθως παίρνω απάντηση. Άμα είναι ευγενική, έχει καλώς, συζητώ, συνεννοούμαστε. Άμα μου μιλήσουν άσχημα ή με κοιτάξουν περίεργα... μαζεύω το χαμόγελο και υψώνω τη φωνή. Κι έχω μια φωνή! Τ' ακούνε, λοιπόν, κανονικά, τα σωστά, όχι ό,τι μου καπνίσει.Συχνά, συνηγορούν κάποιοι από γύρω, το πράγμα γίνεται ευκολότερο. Αν όχι, τι φαντάζεστε; ... Ακριβώς, όπως το φαντάζεστε: συνεχίζω. Μέχρι να καταλάβει ο άλλος, όποιος κι αν είναι. Κι αν δεν καταλάβει αληθινά, μπορεί να ντραπεί ή να βαρεθεί να μ' ακούει. Το ίδιο μου κάνει, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Υπάρχει περίπτωση να μην πετύχω. Τουλάχιστον, όμως, θα τον έχω συγχύσει!
V Προλαβαίνω μία πιθανή ερώτηση. Όχι, δεν θα τσακωνόμουν με τους συνωστιζόμενους στις πλατείες. Τις μπύρες μου τις πίνω αλλού και τις ευχαριστιέμαι αλλιώς. Στις πλατείες θα ήθελα μέτρα από τους αρμοδίους, μέτρα που δεν είναι δική μου δουλειά. Είπαμε να κουβεντιάζουμε, να διαφωνήσουμε, ακόμα και να αντιδικήσουμε, αλλά με υπεύθυνους πολίτες, με πρόσωπα στις αναγκαίες καθημερινές μας συναλλαγές, όχι με μπεκρουλιάζοντα πλήθη που ξενυχτούν για να δηλώσουν ... τι, αλήθεια; Μαγκιά, μήπως; Αχ, παιδιά! Αλλού είναι η μαγκιά. Όποιοι την ψάχνουν στις πλατείες τις νύχτες, είναι μακρυά νυχτωμένοι ή μάλλον τζάμπα ξενύχτηδες. Αλλού ψάξτε την, αλλού!
